Hak Tealâ halk etmiş insan diye
Eşref-i mahlûk vasfı sultan diye
Keşfolur ona sırrı mahlûkâtın
Kevn ü mekânın külli mevcûdâtın
Akl almaz sırr-ı hilkat-i Âdem’i
İhtiyâr ede amma ki ademi
İtirâzımız yok hüviyetine
Amma sualim var mahiyetine
Var mı hepsinin kavlinde salâbet
Kaç kişi eder ahdine riâyet
Yok muydu hepsi o Bezm-i Elest’de
Bir garib hal ki izahtan vâreste
Cevâbın var mı bilen bu sualin
Keyfiyeti ne bu acayib hâlin
Et mi, kemik mi, madde vü mânâ mı
Medd ü cezir mi, bir kuru hayât mı
İnci mi, lâl mi, o rûh-u revan mı
Zarf mı, mazruf mu, küllî bir zeban mı
Can içre can mı, özden içre öz mü
Cânânı özden gözleyen o göz mü
İnsan mı aceb nun üstünde nokta
Rabbanî matla, küntü kenze makta
O nur-u mahz mı, serâpa türâb mı
Sırr-ı vahdet mi, serâpa serab mı
Tanbur mu, tel mi, sadâ mı, mızrab mı
Nay mi, nayzen mi, nefes mi, hitab mı
İmbik mi, mâ mı, mâ-i mukattar mı
Lâmı cimi yok aceb katre âb mı
İnsan ne demek ünsiyetle müştak
İnsan ne demek mahlûkata revnâk
İnsandır insan, bu âleme sultan
İnsandır elbet, mahzar-ı Hâkk olan
Muammâdır bu çözülmez esrârı
Farkeder ancak basîret basarı
Fazla mı az mı gerçeğe hitâbın
Niyaz mı, naz mı sual u cevâbın
Konya, 1979